Bir 'Ütopya'da Yaşamak

Tam ortada durup, kendi etrafımda yavaşça döndüm.

Gördüğüm tabloya inanamayıp bir kez daha döndüm.

Biz insanlar bu kadar güzel miydik?

Bizi böyle sıkı sıkıya birbirimize bağlayan,gözlerimizin ışıl ışıl olmasını sağlayan, hiçbir dilde hiçbir cümlenin anlamlandıramayacağı, saf, katıksız, herkesi kucaklayan, umut dolu bir enerji.

Ben’den çok biz’in öne çıktığı ütopik bir dünya.

Biri eline çöp poşeti almış çöpünüz var mı diye dolaşırken, bir başkası yaptığı sandviçleri aç olanlara dağıtıyor.

Bir teyze yaptığı dolmaları yavrum acıkanlara dağıtırsınız diye sandviçlerin yapıldığı masaya bırakıyor.

Bir köşede ağacın altında uzanıp kitap okuyan,diğer köşede yaptıkları müzikle ortamı canlandıran gruplar var.

Buradaki insanlar hayatı öylece yaşayıp harcayan değil kültüre, felsefeye, hayata sımsıkı bağlı bir komünün parçaları. Kütüphanesiz olur mu? Asla! O kütüphane ki gülümseten, umut veren, kalbimizde hep yeri olacak efsane bir sembol.

Çadırlarını kurup gece gündüz oradan kopamayan insanları da unutmamalı. Kalacak yeriniz yoksa sırayla uyuruz çadırlarda diyenlerin kalbi tertemiz.

Burası belki hiçbir ortak fikre sahip olmayıp içinde insanlığa dair aynı hisleri taşıyan insanların ülkesi.

Burası bir ateistin namazını rahat kılsın diye hiç tanımadığı birinin başında nöbet tutabildiği bir ülke.

Kötü alışkanlıklar yok mu onlar da var. E insanız!Sigara köşesi var mesela. Sigarası bitenin çekinmeden çekip bir sigara aldığı,yeni paket alanın yarısını oraya bıraktığı bir paylaşım noktası.

Sonra o sıcakta serinlemek için buz gibi birasını yudumlayanlar var – tek bir gün hariç: Kandil.

Ben hayatımda hiç bu kadar kandil simidini bir arada görmedim!

-      Teyze daha az önce yedim, çok tokum, gerçekten.

-      Kızım olmaz,siz gençsiniz, yakarsınız, bak taze taze, şimdi getirdim.

Bu teyzeyi kırmak mümkün mü:)